آه ،تندگویان!
مرا ببخش که سالهایی از شهادتت میگذرد اما برایت مرثیه ای نگفته ام!
اما بدان که زندگی در محیط بسته این دنیا بعد از تو برایم خوشایند نبوده و نیست،تنها یادتو و امید به "شفاعت"توست که مرا زنده میدارد.
امروز من مانده ام و اندوه جان فرسایی که بر مزار گرد گرفته تو پرده کشیده است.
و کیست که نداند لحظات سخت شکنجه و تنهایی تو قرین لحظات زندان موسی بن جعفر.علیه السلام.بوده است؟
چه نذر و نیازی...!
چه تقارن مظلومی...!
آه ،تندگویان!
مراببخش!
قلم بی رمق من کجا میتواند حقیقت مظلوم تو را شرح دهد؟
این کلمات ، شاید فقط توانسته باشد حلقه ای دیگر از دوستی نا تمام ما را تشکیل دهد.
